Ένα γλυκό ξημέρωμα,
βαράγαν οι τσολιάδες,
τα σπίτια μας μπλοκάρανε
με τους Γερμαναράδες.

Πρωΐ πρωΐ πηγαίναμε
όλοι στη δουλειά μας
και οι τσολιάδες φώναζαν, βουρ!
Για την Κοκκινιά μας.

Στο δρόμο που μας πήγαιναν
προς την Οσία Ξένη,
απ’ τη γωνιά που πρόβαλα,
βλέπω δυο σκοτωμένοι.

Ε, ρε παιδιά, τι να σας πω,
ράγισε η καρδιά μου
κι από τα δόλια μάτια μου
τρέχαν τα δάκρυά μου.

Ένα πρωΐ ξημέρωμα,
δεκαεφτά Αυγούστου,
οι Γερμανοί μας σκότωσαν,
έτσι για χάρη γούστου.