Γουστάρω να θυμάμαι κάτι νύχτες
Που δε θυμάμαι ακριβώς
Εγώ ένα βλαμμένο ευτυχισμένο εκκρεμές
Σε κάτι φάσεις μπερδεμένες διαρκώς
Εκτεθειμένος σε αμέτρητες στραβές
Εκτεθειμένος γενικώς

Τριγυρισμένος από κάτι κολλητούς του κώλου
Εγκλωβισμένος σ’ ένα κόλπο κλειστό σαν εκμαγείο
Ξυπνώντας πλάϊ σε κάποιες που δεν ήξερα καθόλου
Με τη φαλτσέτα της κόκας στο μυαλό
Εγκλωβισμένος σ’ ένα όνειρο θολό

Γουστάρω να θυμάμαι κάτι νύχτες μπερδεμένες
Σαν της Χαλκίδας τα νερά μέσ’ τα στενά του Ευρίππου
Που τις θυμάμαι γενικά και στο περίπου
Τις νοσταλγώ αυτές τις νύχτες
Κι ας ήτανε σαν όνειρο θολό
Κι ας ήτανε σαν τρύπες στο διάστημα
Κι ας ήτανε μια τρύπα στο νερό

Ήταν ωραία μέσα στα σκουπίδια
Ήταν ωραία όλ’ αυτά, παρ’ όλα αυτά
Στ’ ορκίζομαι στου Dr John τα δέκα δαχτυλίδια
Στ’ ορκίζομαι στου ντόκτορα τα δαχτυλίδια τα χρυσά...

Such night, sweet confusion…