Τι να ‘χουν γίνει, κάθομαι μόνος κι αναρρωτιέμαι
Κάποια κορίτσια, που μ’ αγαπούσαν, κι είμαστε μαζί

Που να ‘ναι η τάδε, κάθομαι ώρα και συλλογιέμαι
Που να ‘ναι τώρα, πως να ‘χει γίνει γίνει, άραγε να ζει

Που να κοιμάται, με ποιον να κοιμάται, πως τη φέρεται
Τι περιμένει, που επιμένει, τι ποθεί

Για ποιον δουλεύει, τι ζηλεύει, τι μηχανεύεται
Με τι γελάει, τι την πονάει, τι προσπαθεί

Τι να ‘χουν γίνει, κάθομαι μόνος κι αναρρωτιέμαι
Κάποια κορίτσια, που είχα αγαπήσει, κι είμαστε μαζί

Που να ‘ναι η τάδε κάθομαι ώρα και συλλογιέμαι
Που να ‘ναι τάχα, πως να περνάει, άραγε να ζει

Με τι τη βρίσκει κι αν τη βρίσκει, με τι τρελένεται
Τι αγαπάει, τι φοράει, που κατοικεί

Κι άμα μεθύσει, όταν μεθύσει, αν της φαίνεται
Αν τυραννιέται κι αν φιλιέται, εδώ και ‘κει

Τι να ‘χουν γίνει, τα κορίτσια που αγαπήσαμε
Που ήταν δικά μας, που ήταν εντάξει, που ήταν δροσερά

Τι να ‘ χουν γίνει, κάποια κορίτσια, και τι να σκέφτονται
Όταν μ’ ακούνε που τραγουδώ, καμιά φορά...