Άσπρο, της αγνότητας, των αγαλμάτων
Όπως νιώθεις την αθωότητα των αγγέλων
Σαν τα σύννεφα τα ανοιξιάτικα
Σαν τα όνειρα που δε θυμάμαι πια
Σαν μια κόλλα χαρτί που αποτύπωσες
Την ψυχή σου γυμνή

Μαύρο, τον πόνο σου να πεις
Τις κρυστάλλινες σταγόνες απ’ τα μάτια σου να διώξεις
Αυτό που σπρώχνει τις φλέβες σου να κόψεις
Το κατακόκκινο σου αίμα να πετάγεται να δεις
Ότι είσαι ζωντανός για να σιγουρευτείς

Κόκκινο της αναταραχής
Κόκκινο της έντασης
Που ξυπνάει κάθε μόριο του σώματος σου
Κόκκινο κι ας είσαι μακριά