Μονάχος μες στην καταχνιά
σαν το στοιχειό στην ερημιά
φεύγω δυστυχής και πλάνος
της αγάπης ο ζητιάνος.

Με δέρνουν όλοι οι καιροί
είναι το χτύπημα βαρύ
πώς θ’ αντέξω απελπισμένος
κι από σένα προδομένος.

Δεν έχω ελπίδα πια καμιά
μοιάζω σπασμένη καλαμιά,
ποιος πονεί στον κόσμο επάνω
μιας αγάπης το ζητιάνο;