Αστέρια στο στερέωμα
τα ποιήματα κι οι στίχοι,
γύρω απ’ το φως χορεύουνε,
της νύχτας πεταλούδες.

Έλαμπαν χθες εκεί ψηλά
κι αλλού θ’ ανάψουν αύριο,
φωτίζουν, μες στις φούχτες μου
πετούν πυγολαμπίδες.

Γαλάζια τριαντάφυλλα
των άστρων παγωμένα,
μέσα στο απόλυτο μηδέν
σύναξαν μια ανθοδέσμη.

Βροχή τα ροδοπέταλα
μαρμάρι και στα φύλλα
αυτός ο αέρας που φυσάει
αιώνια ταξιδεύει.

Να δω να απλώνει ο ορίζοντας
τη γη απ’ τη σελήνη,
να γίνω αστερόσκονη
στο σύμπαν να σκορπίσω.

Άδειο διαστημόπλοιο
άδειο μη επανδρωμένο,
να σ’ αγαπήσω πιο πολύ
πολύ να σ’ αγαπήσω.