Πού πήγαν τόσα όνειρα, πού πήγε τόση αγάπη
αναρωτιέμαι περπατώντας στη βροχή
και σμίγει με το δάκρυ μου των αστεριών το δάκρυ
ποτέ δε μ’ ένιωσε η άδεια σου ψυχή.

Όπως το χρυσάνθεμο που σκορπάει στον άνεμο
έτσι πια με σκόρπισες κι εσύ
τα δικά μου αισθήματα τα `κανες ασήμαντα
δεν τα υπολόγισες ούτε μια στιγμή.

Ποια νύχτα λεηλάτησε του έρωτα το χρώμα
κι εσύ δεν είσαι το τραγούδι της καρδιάς
δεν θέλω να σε σκέφτομαι μα σ’ αγαπώ ακόμα
πού να `σαι άραγε, ποια χείλη να φιλάς.