Ήτανε δύσκολοι καιροί κι εμείς ξεπετασάρια
βάναμε λιθάρια σ’ όνειρο γλυκό,
φοβόσουν τ’ άστρο του νοτιά κι ερχόσουν στο πλευρό μου
γέλουνα στον τρόμο σου τον παιδικό.

Κινήσανε να φύγουνε καράβια οι ταξιδιάροι
κι έχει το φεγγάρι μύριες ευωδιές,
ο κόσμος έχει ομορφιά κι η ομορφιά έχει θλίψη
κι ας την έχει κρύψει σε φτωχές καρδιές.

Τώρα που ανοίξαν οι καιροί γίνηκες χελιδόνι
κι η καρδιά μου λιώνει στη στερνή ματιά
Μέσα σε πλάνες αγκαλιές τις νύχτες που κοιμάσαι
πια δεν το φοβάσαι τ’ άστρο του νοτιά.