Η ζωή είναι γκριμάτσα,
σύντομη σαν έν’ αστείο,
ή γεμάτη από φάλτσα,
φύγε, μείνε και αντίο,
μα εμένα δε με νοιάζει,
όσα πάνε κι όσα ερθούνε,
τίποτε δε με τρομάζει,
ότι φάμε κι ότι πιούμε, κι ότι πιούμε.

Τι δε δίνω να σε κάνω να γελάσεις,
να χαρείς, να τραγουδήσεις, να ξεχάσεις,
τι δε δίνω να σε κάνω απ’ αρχής,
τη ζωή σου να ξαναερωτευτείς.

Η ζωή είναι γυναίκα,
ή σου φεύγει ή κολλάει,
αχ! και νά `χαμε από δέκα,
και το χρήμα να κυλάει,
αν σε πάρει όμως η μπάλλα,
κι αν στα σοβαρά την πάρεις,
θά `χεις όλα τ’ άλλα,
με τη γκρίνια να φλερτάρεις, να φλερτάρεις.

Τι δε δίνω να σε κάνω να γελάσεις,
να χαρείς, να τραγουδήσεις, να ξεχάσεις,
τι δε δίνω να σε κάνω απ’ αρχής,
τη ζωή σου να ξαναερωτευτείς.

Η ζωή είναι γκριμάτσα,
σύντομη σαν έν’ αστείο,
ή γεμάτη από φάλτσα,
φύγε, μείνε και αντίο και αντίο.

Τι δε δίνω να σε κάνω να γελάσεις,
να χαρείς, να τραγουδήσεις, να ξεχάσεις,
τι δε δίνω να σε κάνω απ’ αρχής,
τη ζωή σου να ξαναερωτευτείς.