Τούτ’ η άνοιξη μοιάζει με ψέμα
και με καλεί
σαν τα ρόδα τα θρυμματισμένα
κάθε γιορτή

Το μαντήλι σου λάμπει στον ήλιο
όταν περνάς
μες τα χρώματα τ’ αγαπημένα
και με πονάς

Το παράπονο που `χει ο έρως
δεν βρίσκει γιατρειά
και δεν έχω πια τι να σου στείλω
απ’ τα παλιά

Την αγάπη μου κάνεις κομμάτια
μα εγώ θα γυρνώ
στο στενό σου και τα σκαλοπάτια
το δειλινό