Βγήκε το φεγγάρι χλωμό
κι ήρθε τρυφερά να σου πει πως σ’ αγαπώ
και εσύ το κοιτάζεις σαν εχθρό
και κρατάς το παράθυρο κλειστό.

Εσύ που σε είχα για Θεό
δεν ρωτάς αν πεθαίνω ή αν ζω
μια στιγμή θυμήσου καλή,
το δειλό της νιότης μας το πρώτο μας φιλί.

Μη λες πως αυτά περάσαν πια
μη πετάς την ζωή μας στη φωτιά,
μη λες ότι πια δε σ’ αγαπώ
όσο ζω θα `χω εσένα για Θεό.

Μη μου μιλάς για χωρισμό
αν θέλεις κι αύριο να ζω.