Πήρα δρόμους για να φύγω
να χαθώ στην ερημιά
να σωθώ απ’ τους ανθρώπους
που με διώχνουν μακριά.

Όλοι ψάχνουν να μου βρούνε
ελαττώματα βαριά
κι όλοι τους θαρρείς ξεχνάνε
πως κι εγώ έχω καρδιά.

Δε θέλω πια για αγάπη να μου λένε
στην ερημιά θα βρω τη λησμονιά,
δεν θ’ αγαπώ μα ξέρω πως δε φταίνε
έχουν κι αυτοί ανθρώπινη καρδιά.

Τα ψηλά βουνά θα πάρω να χαθώ στην ερημιά
να `χω μόνο τον αγέρα και το χέρι συντροφιά.
Θα `χω φίλο μου τον ήλιο το φεγγάρι αδελφό
και τις νύχτες θ’ αγκαλιάζω τ’ άστρα για να ζεσταθώ.

Δε θέλω πια για αγάπη να μου λένε
στην ερημιά θα βρω τη λησμονιά,
δεν θ’ αγαπώ μα ξέρω πως δε φταίνε
έχουν κι αυτοί ανθρώπινη καρδιά.

Ούτε εσύ που μ’ αγαπούσες
δεν μου φέρθηκες σωστά
με τον πόνο της καρδιάς μου
να γελάς δε σταματάς.

Πήρα δρόμους για να φύγω
να χαθώ στην ερημιά
να σωθώ απ’ τους ανθρώπους
που με διώχνουν μακριά.