Το κοτλέ παντελονάκι που φοράς
το παρατηρώ, καλέ, σαν περπατάς.
Περνάς κι ο νους σου δήθεν στα μαθήματα,
περνάς κι αφήνεις πίσω χίλια θύματα.

Εγώ είμαι εργατόπαιδο
κι εσύ της Nομικής.
Πες μου πού παρανόμησα
όταν για λίγο νόμισα
πως θ’ ανταποκριθείς.

Τα γυαλάκια που σκουπίζεις βιαστικά
κρύβουν μάτια που με σκίζουνε βαθιά.
Εχθές στο δρόμο πάλι με σνομπάρισες,
σε καταδίκη δίχως δίκη μ’ άφησες.

Εγώ είμαι εργατόπαιδο
κι εσύ της Nομικής.
Πες μου πού παρανόμησα
όταν για λίγο νόμισα
πως θ’ ανταποκριθείς.