Παραμυθάδες, προξενήτρες και δασκάλοι
τρέξαν και μου `παν για τα σένα π’ αγαπώ
ότι έχεις κάνει τόσα κρίματα
σαν του γιαλού τα κύματα
και πως όπου μ’ αγγίξεις θα κοπώ.

Κι αφού τους έδιωξα σε πήρα από το χέρι
νοίκιασα τ’ άστρο και σου στόλισα φωλιά
κι ολημερίς γλυκοφιλήματα
σαν του γιαλού τα κύματα
μπροστά στου Παραδείσου τα σκαλιά.

Μα τώρα που `γινες αφέντρα της καρδιάς μου
και πήρες τ’ όνομα του κύρη μου κυρά
για να μην έχουμε μπλεξίματα
σαν του γιαλού τα κύματα
να πας με τα δικά μου τα νερά.