Παραπονούμαι στο ντουνιά
και το παράπονό μου
κανείς δεν το αισθάνεται
και σβήνω απ’ τον καημό μου

Για με δε βρίσκεται γιατρός
φάρμακα και βοτάνι
μ’ αρνήθηκες και ο πόνος μου
δεν πρόκειται να γιάνει

Είναι μεγάλος ο καημός
του χωρισμού μας τώρα
με τράβηξε ο ποταμός
με πήρε πια η μπόρα

Κανείς δε με παρηγορεί
ελπίδα να μου δώσει
παρά κοιτάζει πιο πολύ
βαθιά να με πληγώσει