Απο σένα έχω χάσει την εκτίμηση του κόσμου
κι ήταν σφάλμα που επίστεψα, που ήσουν ο άνθρωπός μου.

Για το χρήμα κατρακύλησες κι εσύ στην κατηφόρα,
μου ’χεις φύγει κι απ’τη φτώχεια, σε σαλόνια μπήκες τώρα.

Τιμωρία σε γυναίκα σαν και σένα δεν αξίζει,
λίγα χρόνια το μετάξι το κορμί σου θα στολίζει.

Κάποια μέρα θα γυρίσεις, να με βρεις μετανοιωμένη
και θα κλάψεις, όταν νιώσεις πως εβγήκες γελασμένη.

Για το πείσμα, ασυλόγιστη, γιατί να με πληγώσεις,
θα ‘ρθει ώρα, που το άδικο σκληρά θα το πληρώσεις.

Ολα σβήσαν, με την πράξη σου που έδειχνες ποια είσαι,
δεν πειράζει, αφού θέλεις, μακριά μου τώρα ζήσε.