Της είχαν τάξει το κλειδί
που ανοίγει τα σκοτάδια
μόνη ψάχνει τα βράδια
το δρόμο πού `χασε να βρει.

Τα λάθη πάλι αφαιρεί
και μένουν οι προθέσεις
ατέλειωτες προσθέσεις
και το φιλί που διαιρεί.

Πού `ναι κρυμμένο το κλειδί
που ξεκλειδώνει λέξεις
κι απόψε πως θ’ αντέξεις
μ’ όλα τα «πρέπει» και τα «μη».

Θα πέσει για να κοιμηθεί
και πριν καλά προλάβει
ο ύπνος να την πάρει
το ίδιο όνειρο θα δει.

Μ’ ένα ποδήλατο παλιό
μονάχη της θα τρέχει
μακριά μαλλιά θα έχει
και το κλειδί το μαγικό.