Εδώ πέρα οι καιροί αυτοί μας ρίξαν,
να τρέχουμε σε μια πλατφόρμα,
πίσω απ’ τη ζωή.
Τα όνειρά μας βουλιάξαν στη λάσπη
κι οι ιδέες ξεφτίσαν στη μπόρα
και ποιος ρωτά γιατί.
Προχωρώ στους ατέλειωτους δρόμους,
ατέλειωτες μέρες και νύχτες, ψάχνω να βρω,
ότι απόμεινε απ’ τις κάποιες αξίες,
που θάφτηκαν και εκφυλίστηκαν, δίχως φραγμό.

Όλοι εμείς θελημένα ή όχι,
εξαρτήματα μαζί και προϊόντα
μιας φάμπρικας τρελής.
Αποδέκτες ανούσιας γνώσης,
εργάτες απλήρωτου ιδρώτα,
ολόκληρη ζωή.
Και η άγνοια που μας νανουρίζει,
σπαρμένη από πάνω, σκεπάζει την πληγή.
Κοιτάζοντας τον εμετό μιας κοινωνίας σάπιας,
νιώθω σαν νά `χω πυρετό, στη μέση μιας προσπάθειας.

Στον κόσμο αυτό, δεν απομένει λογική,
μένει απορία, ιδρώτας, αίμα και κραυγή.
Ταξιδεύω μ’ ένα πλοίο γεμάτο τρελούς,
για που τραβά δεν ξέρω,
μήτε στον κόσμο σας αυτό,
τι ρόλο παίζω ξέρω.