Να ’χεν η θάλασσα βουνά
κι άγρια μονοπάθια
να πάρω ένα και να ’ρθω
μάθια γλυκά μου μάθια

Θάλασσα απ’ όλα τα νερά
και τα ποτάμια πίνεις
κι απ’ τα δικά μου δάκρυα
πλατύτερη να γίνεις

Ω, την παντέρμη θάλασσα
αμοναχή φουσκώνει
αμοναχή λυσσομανεί
και μόνη χαμηλώνει