Οι αναμνήσεις κάθε βράδυ με πονάνε
κι η ερημιά που άφησες με λιώνει,
πάλι θ’ ακούω τα τραίνα να σφυράνε
πάλι θα μείνω μοναχή μου στο μπαλκόνι.

Απόψε πάλι σε θυμάμαι
μα σ’ άλλους κόσμου σεργιανάς,
όμως δικιά σου πάντα θα `μαι
κι ας είσαι μέσα μου βραχνάς,
απόψε πάλι σε θυμάμαι.

Με τον απόηχο του τραίνου που περνάει
θα ξενυχτώ στην ίδια, πάντα, θέση,
πάλι κι απόψε στο μυαλό μου σεργιανάει
η θύμησή σου που πολύ μ’ έχει πονέσει.

Απόψε πάλι σε θυμάμαι
μα σ’ άλλους κόσμου σεργιανάς,
όμως δικιά σου πάντα θα `μαι
κι ας είσαι μέσα μου βραχνάς,
απόψε πάλι σε θυμάμαι.