Αφού δεν κάνει πια να σ’ αγγίζω,
αφού δεν κάνει πια να λέω πως σ’ αγαπώ,
καλύτερα στους δρόμους να γυρίζω
όπως βαδίζω έτσι τυχαία να σε δω.

Στους δρόμους προχωράω και κοιτάζω
τ’ αμάξια που περνάν βιαστικά.
Έτσι όπως στέκομαι μπορεί και να μοιάζω
με πινακίδα που δε δείχνει πουθενά.

Αφού ό,τι αγγίζω το πληγώνω
κι όταν πληγώνω εσένα κόβομαι βαθιά,
καλύτερα να αφήσουμε το χρόνο
να ξεριζώνει κάθε μέρα φιλιά.

Ας ανοίξουν οι απέραντοι δρόμοι,
τα αστέρια ας φέγγουν πάλι ψηλά
τα χέρια μου ας κρατάν το τιμόνι
αφού δε σε κρατάνε πια.