Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά μια υπόγεια σήραγγα
μ’ ένα σουγιά, μ’ ένα πιρούνι, με τα νύχια

Σκάβαμε τις πέτρες ξέροντας πως θα φτάσουμε
το πολύ ως τη θάλασσα

Κι όμως μας ήταν ανάγκη να βλέπουμε
τα χέρια μας να ζούνε

Μου ήταν ανάγκη να βλέπω
πως κοντεύω πόντο πόντο να σε φτάσω