Άγνωστο χέρι έφτιαξε
ένα μικρό σκαρί
σ’ ένα μπουκάλι έκλεισε
τη μοίρα του στ’ αμπάρι

Φύσαγε ο αέρας φύσαγε
να σκίσει το πανί
και το νερό εθέριευε
μαζί του να το πάρει

Κύμα το κύμα θέριεψε
κι ετούτο το σκαρί
και τη φουρτούν’ αγάπησε
παρά το ακρογιάλι

Κι όσα λιμάνια έπιασε
για λίγο τα `χει δει
φορτώνει λίγα όνειρα
και ξαναφεύγει πάλι

Κι όταν θυμάται τη στεριά
και θέλει να γυρίσει
το κύμα και η θάλασσα
θα το παρηγορήσει :

Μην την πιστεύεις τη στεριά
δεν είναι όπως δείχνει
σε κοροϊδεύει και μετά
στη θάλασσα σε ρίχνει