Που να πήγαν τόσοι φίλοι
στα σκοτάδια στη βροχή
κι έφτασε η ψυχή στα χείλη
δίχως σώμα κι αντοχή

που να πήγαν κι οι αγάπες
κείνες που `χα μια φορά
χάθηκαν σαν αυταπάτες
δίχως μιαν αναφορά

Πού μα πήγε κι η ζωή μου όλη
στάλα στάλα στέρεψε κι αυτή
απ`την αγκαλιά μου ήπιαν όλοι
κι όμως μου`χουνε κρυφτεί

Πού να πήγαν τόσα χρόνια
που `μοιαζαν με θησαυρούς
κι όμως δίχως μια συμπόνια
κάηκαν μες τους καημούς

Πού να πήγαν κι οι αγάπες
που`χα για παρηγοριά
σαν λαθραίοι επιβάτες
νύχτα φύγανε μακριά