Ντύθηκα πάλι χρώματα
της μοναξιάς τ’αρώματα
θυμίζουνε εσένα
τα λόγια σου ερωτεύτηκα
στα σ’ αγαπώ μπερδεύτηκα
σε ψάχνω απελπισμένα

Στου μπαλκονιού το σκουριασμένο τώρα κάγκελο
κερνώ καφέ τον κουρασμένο μου τον άγγελο,
να μου δανείσει τα μικρά του τα φτερά
να ταξιδέψω στις παλάμης σου το άπειρο
με εισιτήριο που το ξέρω είναι άκυρο
κι αυτό απ’όλα πιο πολύ να με πονά

Σε ξένους δρόμους πάτησα
και για πυξίδα κράτησα
κάτι που να σου μοιάζει
Της θάλασσας τα κύματα
στέλνουν θολά μηνύματα
μα εσένα τι σε νοιάζει

Στου μπαλκονιού το σκουριασμένο τώρα κάγκελο
κερνώ καφέ τον κουρασμένο μου τον άγγελο,
να μου δανείσει τα μικρά του τα φτερά
να ταξιδέψω στις παλάμης σου το άπειρο
με εισιτήριο που το ξέρω είναι άκυρο
κι αυτό απ’όλα πιο πολύ να με πονά