Η καημένη, η Μαργαρίτα, να ξεφύγει δεν μπορεί,
πώς επάτησε στην πίτα μοναχή της απορεί
την επάντρεψ’ η μαμά της με τον πρώην εμπορά της
και της έχει στ’ όνομά της προίκα απείραχτη γερή.

Έχει μια καλή παράγκα, μα δε θέλει να το πει
εκατοπενήντα φράγκα έδωσε για τη σκεπή,
έχει όλα τα προικιά της, π’απορεί όποιος τα δει,
ένα τρύπιο μαξιλάρι και μια κούνια για παιδί.

Στο περίπατο τη βγάζει να ζηλεύει η γειτονιά
και τα λούσα που της βάζει δεν τα βάζει άλλη καμιά
τη βοήθησε η τύχη κι είναι σ’όλα τυχερή,
πέντε φράγκα έχει η πήχη, το φουστάνι που φορεί.

Κι έτσι τώρα, η Μαργαρίτα, έχει όλα τα καλά,
πάτησε γερά στην πίτα κι έχει και λεφτά πολλά,
μ’ένα δίφραγκο γυρίζει, πότ’ εδώ και ποτ’ εκεί,
με πενήντα δράμια ρύζι την περνάει την Κυριακή.