Μπορεί να είναι θέατρο, μπορεί και ενυδρείο,
μπορεί της αθωότητας να είναι μαυσωλείο
μπαλόνια χάνονται ψηλά και κίτρινα λαμπιόνια
στο χέρι ροζ μαλλί γριάς κι έτσι περνάμε χρόνια...

Ζούμε όλοι σ’ ένα λούνα παρκ του τρόμου
μ’ ένα όνειρο στο βάθος του διαδρόμου
στο βαγόνι λάμπει τώρα η παρέα
έτσι φτάσαμε ως εδώ... σχεδόν τυχαία
με παιχνίδια, με τραγούδια, με γιορτές
και με αγάπες που δεν ήταν αρκετές...

Μπορεί να είν’ αληθινό, μπορεί της φαντασίας,
μπορεί να είναι κι ο ναός της πρώτης μας λατρείας
ομίχλη πέφτει απαλά και παίζει μια λατέρνα
ένα σκοπό που από παλιά μας έσπρωχνε στο τέρμα...