Στης νύχτας τη φιλόξενη αγκαλιά
έκρυψα δειλά το πρόσωπό μου
και ζύγωσαν τ’ αστέρια μια σταλιά
χρυσόσκονη να κάνουν τ’ όνειρο μου

Ταξίδεψα στη θήκη του φωτός
διέσχισα τις θάλασσες του κόσμου
απ’ όλα τα δεινά πιο δυνατή
για πρώτη μου φορά ο εαυτός μου

Κι αν έζησα αιώνες στη σκιά
μετρώντας τους χειμώνες στη σειρά
τις ρίζες μου τις βγάζω απ’ το τέλμα
Κι αν έζησα αιώνες στη σκιά
μετρώντας τους χειμώνες στη σειρά
γυρεύω να κυλήσω σαν το κέρμα

Ανάσανα το άρωμα της γης
κι αντίκρισα κατάματα το μέλλον
ξεδίψασα στην άκρη μιας πηγής
και άκουσα τους ύμνους των αγγέλων
ξεδίψασα στην άκρη μιας πηγής
και άκουσα τους ύμνους των αγγέλων

Στην νύχτας την παράξενη αγκαλιά
απόμεινα και γίνομαι ένας ήχος
που σκίζει τη θλιμμένη σιγαλιά
γκρεμίζοντας της μοναξιάς το τείχος
που σκίζει τη θλιμμένη σιγαλιά
γκρεμίζοντας της μοναξιάς το τείχος

Κι αν έζησα αιώνες στη σκιά
μετρώντας τους χειμώνες στη σειρά
τις ρίζες μου τις βγάζω απ’ το τέλμα
Κι αν έζησα αιώνες στη σκιά
μετρώντας τους χειμώνες στη σειρά
γυρεύω να κυλήσω σαν το κέρμα