Ο Αφέντης της Σκλαβουνιάς
Πάντ’ έδειχνε τον άπονο, πάντα τον μανισμένο,
μιά πιθαμή επερίσευγε τον πλιά μακρύ αντρειωμένο.
Είχε κι αυτός στην κεφαλή Νησί σγουραφισμένο,
κι ήτο στη μέση του γιαλού βαθιά θεμελιωμένο‧

Της Κύπρου το Ρηγόπουλο
Κυπρίδημος εκράζετο, πολλοί τον εγνωρίζαν,
όλα του τα καμώματα από μακρά εμυρίζαν.

Με μια βροντή και μια αστραπή με τέχνη καμωμένη,
από ένα νέφαλο θολόν εις Καβαλάρης βγαίνει.
Ετούτος είναι π’ όριζε τση Σκλαβουνιάς τους τόπους,
ποτέ η αντρειά του δεν ψηφά ουδέ θεριά, ουδ’ ανθρώπους.

Αυτός δεν είχε φορεσά, και τ’ άρματά του λάμπου `,
κι ήσα’ γεμάτα ανθούς δεντρών και λούλουδα του κάμπου.

Την ώρα κείνη από μακρά πολλή λαλιά γρικούσι
πολλών αρμάτων ταραχή, φαριά χιλιμιντρούσι.
Κ’ ήτονε το Ρηγόπουλο της Κύπρος, ο πετρίτης,
κι ήλαμπε ως λάμπει ο Αυγερινός κι ως φέγγει ο Αποσπερίτης

Στην περικεφαλαίαν του ήτο σγουραφισμένο
Αμάξι, κι εκωλόσυρνε τον Έρωτα δεμένο.