Κοιτάζεις έξω, ξεροβήχεις και γελάς,
στα δίνω όλα τόσο δα αν μ’ αγαπάς,
αλλά τα παίρνω πίσω πάλι αν αρχίσεις
να με ζαλίζεις με τις ξύπνιες συζητήσεις.

Αν θέλεις τόσο να με δεις ερωτευμένη
μ’ εσένα πάλι απ’ την αρχή ξετρελαμένη,
πες το απλά, πες το στα ίσια, καθαρά,
δίχως, στο βλέμμα σου, μια στάλα πονηριά.

Είναι παιχνίδι και το ξέρω, το θυμάμαι,
όταν το μάθεις δεν ξεχνιέται, όσο να `ναι,
γι’ αυτό με βλέπεις σταθερά να σ’ εκνευρίζω
εκεί που στέκεσαι, εγώ να συνεχίζω.

Σε θέλω ακόμα κι ας μας έφαγε ο καιρός,
για το γαμώτο κι όσο μένεις ζωντανός,
όσο η νύχτα με ζαλίζει και με παίρνει
μεσ’ στα ταξί και στα φανάρια που με σέρνει.

Κοιτάζεις έξω, δε μιλάς, δεν απαντάς,
μα είσαι τώρα στο παιχνίδι, πού θα πας,
ποτέ δε γνώρισα άλλον παίχτη σαν εσένα
γι’ αυτό ψυχή μου δε σ’ αλλάζω με κανένα.

Είναι παιχνίδι και το ξέρω, το θυμάμαι,
όταν το μάθεις δεν ξεχνιέται, όσο να `ναι,
γι’ αυτό με βλέπεις σταθερά να σ’ εκνευρίζω
εκεί που στέκεσαι, εγώ να συνεχίζω.