Όταν ύφαινες στον αργαλειό, ω! Μαρία των φτωχών,
το χιτώνα του γερο-Ιωσήφ ψηλά στη Ναζαρέτ,
όταν πήγαινες στη Βηθλεέμ, ω! Μαρία των βοσκών,
μια ψυχούλα μέσα στη βροχή, περίμενες ποτέ:

Ω! Μαρία, ω! Μαρία,
πως μια μέρα η ζωγραφιά σου θα πλημμύριζε τη γη,
ω! Μαρία, πως τ’ όνομά σου
θα το είχαν τα πιο όμορφα κορίτσια μες στη γη.

Μια Μαρία αγαπώ εγώ, μια Μαρία αγαπώ κι εγώ
και για ’κείνη και για σένα τραγουδώ,
ω! Μαρία.

Όταν πότιζες με το σταμνί, ω! Μαρία των πουλιών,
τη γλαστρίτσα με το γιασεμί και με το μενεξέ,
όταν πήγαινες στρατί-στρατί, ω! Μαρία των καημών,
για το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ, περίμενες ποτέ:

Ω! Μαρία, ω! Μαρία,
πως μια μέρα η ζωγραφιά σου θα πλημμύριζε τη γη,
ω! Μαρία, πως τ’ όνομά σου
θα το είχαν τα πιο όμορφα κορίτσια μες στη γη.

Μια Μαρία αγαπώ εγώ, μια Μαρία αγαπώ κι εγώ
και για ’κείνη και για σένα τραγουδώ,
ω! Μαρία.