Τον κόσμο να τον πλάσει σ’ έξι μέρες
εδούλεψε με κέφι ο Θεός,
μα στον Αδάμ όταν παρέδωσε την Εύα
θα πρέπει να μετάνιωσε κι αυτός.

Και τη λαδιά, λαδιά μιας πονηρής
τώρα πληρώ , πληρώνουμε κι εμείς.

Ο Πλάστης οπού είχε και τα μέσα
με τη γυναίκα είχε μια μέρα παιδευτεί,
εγώ ο δόλιος πώς θε’ να τα βγάλω πέρα
που είμ’ ένας μικρός πάνω στη γη.

Και τη λαδιά, λαδιά μιας πονηρής
τώρα πληρώ , πληρώνουμε κι εμείς.

Μα τα σημερινά, όμως, τ’ αγόρια
είναι μαγκάκια, δε σηκώνουν πονηριές
κι αφού, λεν, βγήκε απ’ τον παράδεισο το ξύλο
θα πρέπει και να τρων κάτι ξυλιές.

Και της γυνής, γυνής η πονηριά
ανήκει τώρα μόνο στα χαρτιά.