Σαν το παιδί χίλια παράπονα απόψε θα σου πω
μα θα κρυφτεί και το φεγγάρι να μη δει πως θα κοπώ,
τις Κυριακές τι κι αν φοράς της πυρκαγιάς την αλλαξιά
δε με γελάς, δεν έχει ρούχο της ψυχής η μοναξιά.

Τι να μου πεις, τι να σου πω, έξω πληγώνει η βροχή
κι έχω σειρά εγώ να βρω την αντοχή,
τέλος παράστασης, ρίχνω αυλαία
και φώτα ξανά στη δική μας σκηνή,
τέλος παράστασης, ρίχνω αυλαία,
τη μάσκα σου βγάλε, τα μάτια μας έχουν φωνή.

Σαν το παιδί χίλια παράπονα κι εσύ να μη μιλάς,
και το πρωί σαν τον Ιούδα με κοιτάς και με φιλάς,
μια αφορμή, είσαι, Ιούδας σ’ ένα Δείπνο Μυστικό,
και δεν μπορώ, χίλια παράπονα κρατώ και θα σ’ τα πω.

Τι να μου πεις, τι να σου πω, έξω πληγώνει η βροχή
κι έχω σειρά εγώ να βρω την αντοχή,
τέλος παράστασης, ρίχνω αυλαία
και φώτα ξανά στη δική μας σκηνή,
τέλος παράστασης, ρίχνω αυλαία,
τη μάσκα σου βγάλε, τα μάτια μας έχουν φωνή.

Τέλος παράστασης, ρίχνω αυλαία
και φώτα ξανά στη δική μας σκηνή,
τέλος παράστασης, ρίχνω αυλαία,
τη μάσκα σου βγάλε, τα μάτια μας έχουν φωνή.