Βαρύ μολύβι ο ουρανός
από τα κάστρα στο βαρδάρη
δεν βρίσκει δάκρυ ο καημός
ούτε καράβι να σαλπάρει
τα τραίνα αφήνουν το σταθμό
γεμάτα Εβραίους τα βαγόνια
θα κλάψω και θα λυπηθώ
θυμάμαι μου ‘πες στη Ραμόνα

Καλέ μου φίλε Γεδεών
δε θα βρεις όρος ελαίων
τον πόνο σου να σβήσει
και συ μικρούλι μου Χαϊμ
ποιο τεριρέμ ποιο Χερουβείμ
να σε γλυκοκοιμήσει

Αστέρι κίτρινο φοράς
στο δεξιό σου το μανίκι
άσκοπα πέτρες κουβαλάς
κι αναπολείς τη Σαλονίκη
πληρώνεις πάθη της φυλής
στο θάλαμο των αερίων
γυμνός ριγμένος καταγής
με τις χιλιάδες των αγίων