Οι πρίγκιπες οι επαίτες στον Απρίλη τους
σαν πρωινοί κιθαριστές των δρόμων.

Και να στις στροφές τους φωνές
τα κορίτσια ταιριάζουν.

Δεν είναι τίποτα χίμαιρα
μα είναι στιγμές.

Την πόρτα ψάχνω από δω να βγω
και τι να`ναι αυτό που με σκιάζει

και χάνω από μπρος μου το όραμα...
Μα σαν μου γνέφεις να που`μαι πάλι εδώ.

Γουλιές του πιο λαγαρού τραγουδιού

Πίνω μέχρι τρυγός
και ξέρω τον τόπο αυτό γιατί εδώ φυλάω...

Μέσα σε ζούγκλες, σε ναούς
μες στις ερήμους, σε τελετές βραχμάνων

και μέσα σε ατμόπλοια για τη νίκη
για μιας μέρας το στοίχημα

μέχρι να γίνει εαυτός και κόσμος Ένα
ξανά με κείνη την ατίθαση

την αίσθηση στης γέννας.