Σ’ εκείνο το παράθυρο αντικρύ,
κορίτσι απ’ το παλιό Μπουρνάζι,
εκεί πρώτη φορά που σ’ είχα δει
κάθε βραδιά, κάθε βραδιά η καρδιά μου αράζει.

Τώρα στέκω και μετράω
της ζωής μου τα συντρίμμια
και με βλέπουν και ραγίζουν
ερημιές και καλντερίμια.

Για μένα μόνο νύχτα κι ερημιά,
για μένα συννεφιά κι αγιάζι,
να κλαίω και να γελάνε τα παιδιά
όταν με βλέπουν να γυρνώ μες στο Μπουρνάζι.

Τώρα στέκω και μετράω
της ζωής μου τα συντρίμμια
και με βλέπουν και ραγίζουν
ερημιές και καλντερίμια.