Μες στων ματιών σου τον καθρέφτη είδα μια θάλασσα καημό
Και μέσα της να αρμενίζει ένα μικρό πειρατικό
Είχε σημαία την καρδιά μου, την αγκαλιά σου για πανί
Και στο κατάρτι του δεμένη είχε τη μοίρα μου γυμνή

Μες στων ματιών σου τον καθρέφτη είδα το πιο ψηλό βουνό
Ένα κατάλευκο στεφάνι ν’ αγγίζει τον αυγερινό
Είδα τον έρωτα διαβάτη με ιώβεια υπομονή
Κρυφό να βρίσκει μονοπάτι ν’ ανέβει ως την κορυφή

Μες στων ματιών σου τον καθρέφτη είδα την πιο γλυκιά πηγή
Να σχηματίζει δυο κοιλάδες σε δύση και ανατολή
Η ανατολή να στάζει μέλι κι η δύση αναστεναγμό
Κι εγώ τη δίψα μου να σκύβω να σβήσω και από τις δυο

Μες στων ματιών σου τον καθρέφτη είδα τον πιο βαθύ γκρεμό
Κι από την πιο ψηλή του άκρη μέσα να πέφτω στο κενό
Τον ντύνει το βαθύ σκοτάδι, έχει το δάκρυ ποταμό
Κι όταν τα βλέφαρά σου κλείνεις μέσα του χάνομαι κι εγώ