Μ’ ένα παράπονο στα χείλη μου τετράστιχο
βγήκα χαράματα στου ονείρου μου τη στράτα
κι άγγιξα σύνορα προτού με πιάσει λάστιχο,
με πάθη καύσιμα μου σώθηκαν τα νιάτα.
Μ’ ένα παράπονο στα χείλη μου τετράστιχο
κι αν δε σ’ αγάπησαν πολύ, ψυχή μου κράτα.

Νέα γη
πατρίδα και πληγή
μια ψυχή που δε ρίζωσε πού να την στείλεις
Σ’ άλλα γη
σ’ αιώνια φυγή
να βρεις την αυγή και ν’ ανατείλεις.

Μ’ ένα παράπονο στα χείλη μου τετράστιχο
ό, τι λαχτάρησα εγώ το ξενιτεύω.
Νά ’χω χαμόγελο θνητό, λυγμό εφτάψυχο
κι από την άκρη του μυαλού να ταξιδεύω
εσύ μου το ’γραψες σε τοίχο και κατάστιχο
κι εγώ το διάλεξα στο χρόνο ν’ αλητεύω.

Κάθε γη
πατρίδα και πληγή
μια ψυχή που δε ρίζωσε πού να την στείλεις
Σ’ άλλα γη
σ’ αιώνια φυγή
να βρεις την αυγή και ν’ ανατείλεις.