Τόσο ωραία και να `σαι δική μου
και να `χεις πλαγιάσει εδώ
Βαθιά στο κορμί μου, βαθιά στην ψυχή μου
Στα λόγια που σε τραγουδώ

Μοιάζεις σαν ήλιος σε κούπα χυμένος
Σε πίνω και γίνομαι φως
Εγώ της αγάπης ο κυνηγημένος
Εγώ της σκιάς ο αδερφός

Άγρυπνη μείνε σαν όλα τ’ αστέρια
Δε θέλω να ’ ρθει το πρωί
Γιατί θα μου δέσει και πάλι τα χέρια
η μαύρη πικρή μου ζωή