Σιωπηλή η ζωή σου Σαχάρα
τις οάσεις να φεύγουν κοιτάς
κατεβαίνεις στη στάση Καμάρα
σε κινούμενη άμμο πατάς

Βιαστικά σαν δραπέτης τρυπώνεις
στις υγρές του μυαλού σου στοές
το σακάκι σου δεν ξεκουμπώνεις
μη φανούν οι βαθιές σου πληγές

Μες το βράδυ σε βρήκα θλιμμένο
κάτω εκεί στην αρχαία αγορά
να ρωτάς με μυαλό σαλεμένο
πόσο πόνο χωράει η καρδιά