Δε σου αξίζει η αγάπη που σου δίνω,
δε σου αξίζει την καρδιά μου να κρατάς,
δεν έχει νόημα κοντά σου εγώ να μείνω
γιατί είναι βέβαιο πως πια δε μ’ αγαπάς.

Προδομένη η αγάπη, προδομένη
μες στα όνειρα που σκότωσες εσύ,
έτσι είσαι, δυστυχώς, εσύ πλασμένη,
όπου πας να φέρνεις την καταστροφή,
έτσι είσαι, δυστυχώς, εσύ πλασμένη,
όπου πας να φέρνεις την καταστροφή.

Δε σου αξίζει η αγάπη μου, σου λέω,
κι αύριο ίσως να μην είμαστε μαζί,
το `χω παράπονο γι’ αυτό μπροστά σου κλαίω,
γιατί μαζί σου δεν μπορεί κανείς να ζει.

Προδομένη η αγάπη, προδομένη
μες στα όνειρα που σκότωσες εσύ,
έτσι είσαι, δυστυχώς, εσύ πλασμένη,
όπου πας να φέρνεις την καταστροφή,
έτσι είσαι, δυστυχώς, εσύ πλασμένη,
όπου πας να φέρνεις την καταστροφή.