Σ’ αυτό το σπίτι που η αγάπη πια δε ζει
μες στην αυλή του μια φωτιά θα πάω ν’ ανάψω,
φωτογραφίες σου και γράμματα μαζί,
μέσα στις φλόγες θα τα ρίξω να τα κάψω,
μέσα στις φλόγες θα τα ρίξω να τα κάψω.

Αυτό το σπίτι το κλειστό κι αραχνιασμένο
έχει το σκύλο τον πιστό και λυπημένο.

Πάνω στα βράχια, στο ψηλότερο βουνό,
με τα σπασμένα τα φτερά μου θα πετάξω,
γιατί για σένα, ασυλλόγιστη, πονώ
και πως με πρόδωσες, στον κόσμο θα φωνάξω,
και πως με πρόδωσες, στον κόσμο θα φωνάξω.

Αυτό το σπίτι το κλειστό κι αραχνιασμένο
έχει το σκύλο τον πιστό και λυπημένο.