Όλη τη μέρα αγωνίζομαι και λιώνω
μέσα στο μόχθο της οικοδομής,
και περιμένω να βραδιάσει μ’ αγωνία
αχ, για να πάρω το μεροδούλι της τιμής.

Η λάσπη τρώει τα χέρια μου,
η σκόνη τα μαλλιά μου,
η σκαλωσιά τα νιάτα μου
και τη χρυσή καρδιά μου.

Έτσι το βγάζουμε εμείς
το μεροδούλι της τιμής.

Όλη τη μέρα το κορμί μου τυραννιέται,
με το τραγούδι την κόλαση ξεχνώ,
πότε απ’ το κρύο η καρδιά μου μαρμαρώνει
και πότε λιώνω μέσα στον ήλιο τον καυτό.

Η λάσπη τρώει τα χέρια μου,
η σκόνη τα μαλλιά μου,
η σκαλωσιά τα νιάτα μου
και τη χρυσή καρδιά μου.

Έτσι το βγάζουμε εμείς
το μεροδούλι της τιμής.