Θα κλείσω πια τους δρόμους τους παλιούς
που κάποτε βαθιά σου με τραβούσαν σαν μαγνήτες,
θα κάψω σαν χαρτί και τους καημούς
που αιχμάλωτη κοντά σου με κρατούσαν τόσες νύχτες

Σαν άδειο σπίτι που παλιώνει μια ζωή να πώς τελειώνει
και πώς λιώνει ένα σώμα,
κι η αγάπη λέξη που λερώνει το φιλί όταν ματώνει
απ’ το ψεύτικό σου στόμα

Θα κλείσω πια τους δρόμους τους παλιούς
που με κουρέλια αγάπες με γελούσαν δίχως τύψεις
και μου `ταζαν φεγγάρια, αχ, κι ουρανούς
και χάρτινα παλάτια που σκορπούσαν πριν τ’ αγγίξεις


Σαν άδειο σπίτι που παλιώνει μια ζωή να πώς τελειώνει
και πώς λιώνει ένα σώμα,
κι η αγάπη λέξη που λερώνει το φιλί όταν ματώνει
απ’ το ψεύτικό σου στόμα