Μαζεύω τις σιωπές
σε δυο αποσκευές
η μοναξιά κλεισμένη
τα σώματα χαρτί
να λιώνουν στη βροχή
που πέφτει κουρασμένη.

Και περπατάς ξυπόλητη
με σιγουριά απόλυτη
στο αύριο που χαράζει
μία γραμμή στο τζάμι σου
το χρώμα του πουκάμισου
κοιτάς αν σου ταιριάζει.

Στης νύχτας το ρυθμό
σε ενικό αριθμό
το σ’ αγαπώ θα κλίνω
με μια φωνή καρμπόν
στο χρώμα των φιλιών
παράσταση θα δίνω.

Και περπατάς ξυπόλητη…