Όταν απ’ όλους πια περιφρονηθείς
τότε θα νιώσεις τι άξιζα για σένα
στην παγωνιά σου θα ζητάς την ζεστασιά μου
τα δυο μου χέρια τα δυο χείλη την καρδιά μου

Τώρα γελάς μ’ αύριο θα κλαις
όταν στον καθρέφτη τις ρυτίδες σου θα δεις
τότε ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάζουν
με της αγάπης την ανάμνηση θα ζεις

την τρικυμία της ζωής σου σαν διαβείς
θα `ρθει γαλήνη στην άδεια την καρδιά σου
τότε τον πόνο και το δάκρυ θ’ αγαπήσεις
μα δε σου εύχομαι ποτέ να δυστυχήσεις

Τώρα γελάς μ’ αύριο θα κλαις
όταν στον καθρέφτη τις ρυτίδες σου θα δεις
τότε ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάζουν
με της αγάπης την ανάμνηση θα ζεις