Φοβάμαι βροχές που θα έρθουν να με τυλίξουν
κι απ’το μυαλό μου θα σβήσουν
τις αναμνήσεις και τις στιγμές που περνάμε
στο αντίο θα με κλείσουν
Μετά θα βλέπω ρωγμές στην εικόνα σου πάνω
που πια δε θα ανασαίνει
το γιατί είναι που μένει
το μπορεί είναι που με δένει

Θέλω να τρέξω
να φύγω από σένα μακριά
Δε θα τ’αντέξω
μια ζωή μια πληγή για μένα

Μαζεύω χαρές απ’το χρόνο χαράζω το δρόμο
μα στο περίπου μένω
όλοι με βλέπουν και λέω πως είμαι καλά
πως τίποτα δεν έχω
Μόνο εγώ ξέρω πως θα περάσει το βράδυ
μα δεν μπορεί να περάσει
μοναξιά μ’έχει κεράσει
μοναξιά μ’έχεις αλλάξει