Είναι η έρημος, είναι η πανσέληνος
είναι η ανάμνηση που παγιδεύει
χρόνοι που σβήσανε. δώρα μου αφήσανε
δάκρυα που άνθισαν στο μεσημέρι
πέτρα κι ασήμι στο καλντερίμι
δώσ’ μου της λήθης να φιλήσω το άδειο χέρι.

Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα
Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα
Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα

Σκόνη και θάλασσα, μνήμες που χάλασα
μυρίζουν όνειρο και καλοκαίρι
μοιάζει με βάλσαμο αυτό το βάσανο
που όσο κι αν σκάψω μες στη γη όλα τα ξέρει
φωνές που σώπασαν, λάφυρα χόρτασαν
κι έγιναν άνεμος ζεστός που υποφέρει

Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα
Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα
Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα