Δε λέω, ίσως με πειράζει που έγινε δρόμος
ο ουρανός αυτός που κάποτε πετούσα
κι ίσως μπορούσα να περιμένω ακόμη
αυτά που χρόνια έχουν προσπεράσει
μα τι να πω, πώς να εξηγήσω.
στον κόσμο αυτό θυμάμαι κάποτε γελούσα
τώρα δε βρίσκω μονοπάτια να γυρίσω
κι είναι παλάτια αυτά που κάποτε μισούσα

Στέκεσαι ακόμα κι είναι θαύμα
μεγάλο πράγμα να βλέπεις πάντα το ποτήρι σου γεμάτο
άντε. άσπρο πάτο κι είναι όλα ξένα
τι κι αν ξοδέψεις λίγα ακόμα, αφού τα βρήκες κερδισμένα
τι δρόμους θες για την καρδιά σου
άνοιξ’ τα μάτια, παραδέξου πως τα λάθη είναι δικά σου
και μόνο η αγάπη μπορεί να αντέξει.

Μόνο η αγάπη ν’ αντέξει μπορεί
κι όλα τα λάθη να εκδικηθεί
σβήσε το χάρτη και κοίτα στο φως
μες στο σκοτάδι λάμπει η συγγνώμη που μόνο η αγάπη...

Θα εξερευνήσει τη λογική
που έγινε πια κυματοθραύστης
σαν μετανάστης κρύβεται ακόμη πιο βαθιά
μέσα στα σπλάχνα η ψυχή μου
και το κορμί μου θα το κρατήσω
σαν μαριονέτα που χαμόγελα σκοτώνει
έγινε η οθόνη καταφύγιο να κρύψω
όσα στριμώχνονται μακριά απ’ την αγχόνη.

Μα ζεις ακόμα το όνειρο σου κι είναι δικό σου
αφεντικό σου, ως εδώ ήταν μονάχα η περηφάνια
στην επιφάνεια φοβόσουν το βυθό σου
μα στο βυθό σου λαχταράς την επιφάνεια
τι νόμους θες για την καρδιά σου
κλείσε τα μάτια, παραδέξου πως τα λάθη είναι δικά σου
και μόνο η αγάπη μπορεί να αντέξει.

Μόνο η αγάπη ν’ αντέξει μπορεί
κι όλα τα λάθη να εκδικηθεί
σβήσε το χάρτη και κοίτα στο φως
μες στο σκοτάδι λάμπει η συγγνώμη
που μόνο η αγάπη να αντέξει μπορεί.