Ξύπνησε, περδικόστηθη
και περιστερομάτα,
τ’ αστέρια ανάθεμά τα
τα κρύβει η συννεφιά.

Κρέμασε στο παράθυρο
τη μεταξένια σκάλα,
δέσε την στα μεγάλα
και στ’ αργυρά καρφιά.

Το λάφι σου ονειρεύεται
και τ’ άσπρο σου γεράκι
παίζει με τ’ αγεράκι
στο ρέμα η καλαμιά.

Στον πύργο αποκοιμήθηκαν
οι σκλάβες σου κι οι σκλάβοι,
δε θα μας καταλάβει
κανένας και καμιά.

Ρίξε τη μεταξόσκαλα
νά `ρθω στην αγκαλιά σου,
μες στη μοσχοβολιά σου,
κρίνε καμαρωτέ.

Να `ρθω να γείρω ολόχαρος
στη μαλακή σου στρώση,
αχ! Κι ας μην ξημερώσει
ποτέ, ποτέ, ποτέ!